Książka należy do serii „Wojny dorosłych – historie dzieci”. Wydawcą tej serii, istniejącej od 2010 roku, jest łódzkie wydawnictwo Literatura przy częściowej współpracy z Muzeum Powstania Warszawskiego. Pierwotnie zamysłem tego zbioru miały być historie dzieci, które doświadczyły okrucieństw II wojny światowej i Holocaustu. Z czasem rozszerzono go o opowiadania traktujące o trudach wojennych współcześnie żyjących dzieci.
„Ostatnie piętro” jest poruszającą historią dziewczynki – Żydówki, która korzysta z pomocy życzliwych Polaków i ukrywa się w ich mieszkaniu. Opowiadanie to ukazuje prawdę o tamtych czasach – nie tylko o tym, że wojna odbierała dzieciom beztroskę, zabawę, poczucie bezpieczeństwa, ale także to, że wojna odbierała niektórym dorosłym człowieczeństwo, czyli to co odróżnia nas od zwierząt – a więc między innymi empatię i szacunek do drugiego człowieka.
Pozycja opisuje zdarzenia, które miały naprawdę miejsce, a szczegółów możemy dowiedzieć się na końcu książki. Choć zdarzenia, które przybliża autorka są traumatyczne dla naszej bohaterki, książka nie jest zbyt obciążająca młodego czytelnika. Być może właśnie dla skontrastowania i nieprzytłoczenia odbiorcy, w opowiadaniu znalazło się także kilka zabawnych sytuacji, jak na przykład przekręcenie hasła, historia żółwi, przyjaźń z myszką.
Pozycja spójna w każdym słowa tego znaczeniu. Ilustracje Joanny Rusinek ubogie w kolory, obrazujące pozbawione barw dzieciństwo Cesi. Treść wyważona, ale sugestywna.
Niezwykle ważna, potrzebna książka.
W naszej bibliotece z tej serii znajdą Państwo także następujące pozycje: „Czy wojna jest dla dziewczyn?” Pawła Beręsewicza, „Asiunia” i „Mój tato szczęściarz” Joanny Papuzińskiej, „Jest taka historia. Opowieść o Januszu Korczaku” Beaty Ostrowickiej, „Wszystkie moje mamy”, „Która to Malala?”, oraz „Hebanowe serce” Renaty Piątkowskiej, „Wilczek” Katarzyny Ryrych, a także „Teraz tu jest nasz dom” Barbary Gawryluk.
autor recenzji: Kamila Sośnicka
